Zeven jaar geleden werd de CRISPR-methode van bacteriën omgezet in een genoombewerkingstechniek. Sommige bacteriën hadden nog iets anders : retrons, geheimzinnige pakketjes van DNA, RNA en eiwitten. Onderzoekers denken nu dat dat mogelijk een machtig wapen wordt om het genoom van eencelligen te veranderen. Biologen hebben inmiddels uitgevonden dat die retrons, net als CRISPR, onderdeel vormen van het afweersysteem die bacteriën beschermen tegen bacterie-etende virussen: de fagen. Lees verder
En weer een nog (?) veiliger CRISPR-methode
Bacteriën gebruiken CRISPR om zich virussen van het lijf te houden. Wij mensen gebruiken die methode om DNA te bewerken, maar de nauwkeurigheid ervan laat nogal te wensen over (voor ons mensen, dan). De CRISPR-genschaar wil nog wel eens op on onbedoelde plekken knippen. Inmiddels zijn er al heel wat verbeteringen voorgesteld en, hoogstwaarschijnlijk, ook geïntroduceerd, maar het summum is nog niet bereikt. Nu komen onderzoeksters uit Australië weer met iets beters (?). Ze gebruikten liposomen (vetbolletjes zou ik zeggen) om het CRISPR-gereedschap op een bepaalde plek in het lichaam af te zetten, die hun last afgeven na een lichtsignaal. Is dat handig? Lees verder
Synthetische organellen maken schimmels ‘bestuurbaarder’
Onderzoeksters van, onder meer, de Goetheuniversiteit in Frankfurt aan de Main rond Joanna Tripp hebben levende gistcellen voorzien van synthetische organellen (cellichaampjes), om ze zo meer naar hun hand te kunnen zetten om die, bijvoorbeeld, heel effectief een bepaalde verbinding te laten aanmaken (n het onderhavige geval muconzuur). Lees verder
RNA-moleculen blijken de eiwitproductie te regelen
Het zit allemaal verbazingwekkend (tenminste bij mij; as) listig in elkaar, het fenomeen dat we leven noemen. Iedereen kent waarschijnlijk nog wel van de middelbare school het ‘paadje’ dat de aanmaak van eiwitten mogelijk maakt (via boodschapper-RNA), maar hoe weet het ribosoom hoeveel van dat eiwit, waarvoor het b-RNA codeert, moet worden aangemaakt? Daar schijnen andere (niet-coderende) RNA-moleculen aan te pas komen, de zogeheten SINEUP’s, ontdekten onderzoeksters van, onder meer, het Japanse RIKEN-instituut. Die zijn onlangs ontdekt en zouden, roepen onderzoekers dan meestal, een belangrijk doelwit kunnen worden van nieuwe therapieën.
Lees verder
Een kunstmatige cel op een “chip”
Met behulp van mcrovloeistofsystemen hebben onderzoeksters van de universiteit van Bazel een nauwkeurig regelbaar systeem gemaakt om de biochemische processen in cellen na te bootsen. Deze ‘nepcel’ zou niet alleen handig zijn voor het bestuderen van celprocessen, maar ook voor de ontwikkeling van syntheseroutes voor chemische toepassingen of voor biologische moleculen als geneesmiddelen. Lees verder
Neutrofielen doen meer dan we (tot nu toe) wisten
Onderzoekers van het Spaanse centrum voor hart- en vaatonderzoek CNIC ontdekten dat een bepaald type afweercellen, de neutrofielen, veel meer doen dan tot nu toe werd aangenomen. Zo schijnen ze er, onder meer voor te zorgen, dat organen gezond blijven. Lees verder
Longblaasjes gekweekt als ‘doelwit’ van (corona)virussen
Longen schijnen een dankbaar orgaan te zijn voor onderzoekers om te kweken. Nu melden van de Dukeuniversiteit weer dat ze er in geslaagd zijn minilongetjes te kweken die lijken op echt longweefsel. De longetjes zijn gekweekt uitgaand van dezelfde types cellen, AT2’s, die worden gebruikt om schade aan de ‘diepe’ longen te repareren, niet toevallig vaak het doelwit van het coronavirus. Lees verder
Vetbolletjes in cel blijken eerste verdediging afweersysteem
Oliedruppeltjes in onze cellen zouden volgens recent onderzoek de eerste verdedigingslinie van ons afweersysteem (en dat van andere zoogdieren) zijn tegen bacteriële maar ook virus- en parasietbesmettingen zijn. Lees verder
Menselijk genoom bijna geheel uitgelezen
Het was een miljardenproject het uitlezen van het menselijke genoom. Op 14 april 2003 werd triomfantelijk gemeld dat 99% van het menselijke genoom met een zekerheid van 99,5% was gedecodeerd, dat wil zeggen dat de rond driemiljard letterparen nagenoeg waren ontcijferd. Dat was eigenlijk onzin, stelt Ernst-Peter Fischer in zijn blog. Nu zouden we het nepnieuws noemen. Hele stukken DNA, honderden miljoen letter (A, C, G en T) waren destijds met de voorhanden techniek niet te lezen, met name de repetitieve stukken (CACACACACACACACACACACA, bijvoorbeeld). Zo zoetjes aan komen we nu pas in de buurt. Lees verder