10xgenomics.com
Met de nieuwe methode zou met grote nauwkeurigheid zijn te bepalen wat in een weefsel de genactiviteit is van de diverse cellen en welke eiwitten er aan het werk zijn. Het een is natuurlijk gekoppeld aan het ander, maar het lijkt me voor onderzoekers erg handig, zeker als je het ‘plaatje’ ziet van zieke organen/weefsels en gezonde. Lees verder
Met behulp van een lichtgevend molecuul zijn de wegen van het ’transporteiwit kinesine-1 nauwkeurig te volgen in een cel (afb: UNIGE)
De nucelolus (afb: WikiMedia Commons)
Er zouden nu beelden van zelfs moleculen in levende cellen gemaakt kunnen worden zonder dat daar kleurstoffen of fluorescente merkers bij te hoeven worden gebruikt. Volgens de Japanse onderzoekers zouden de beelden meer detail hebben dan ooit eerder vertoond. Australische onderzoekers hebben ook een simpele (microscoop)verbetering te melden. Lees verder
Zo ziet een plaatsje van de DNA-microscoop er uit (afb: Joshua Weinstein et. al.)
Onderzoekers van het befaamde MIT in Cambridge (VS) hebben een ‘microscoop’ ontwikkeld waarbij niet met straling wordt gewerkt, maar met de chemische eigenschappen van biomoleculen. Met die DNA-‘microscoop’ kunnen ze cellen ‘met andere ogen’ bekijken. Lees verder
Het lijkt er op dat met allerlei vernuftige aanpassingen er microscopische technieken worden ontwikkeld die het celleven in volle werking in beeld kunnen brengen. Door twee beeldtechnieken te combineren zijn onderzoekers er in geslaagd het doen en laten van afweercellen in het middenoor van embryo’s van zebravisjes in volle actie vast te leggen in een filmpje. Lees verder
Informatie uit een Rensselaermi(a?)croscoop (afb: Rensselaerinstituut)
Een nieuwe benadering van een optische techniek zou in staat zijn snel en goedkoop verschillende wisselwerkingen tussen moleculen in een groot stuk, levend weefsel in beeld te brengen. De techniek zou toepassingen kunnen hebben bij medische diagnoses, geleide chirurgie en medicijnonderzoek, denken de bedenkers. De techniek maakt het mogelijk tegelijkertijd zestien soorten informatie te volgen over een gebied van enkele cm2 en is in staat interacties te vangen die in eenmiljardste van seconden gebeuren, stellen ze.
Lees verder
Een plaatje om enig idee te krijgen hoe EDICTS in elkaar steekt (afb: Nature)
Ik dacht dat de omgeving bepaalde tot wat voor een type cel een stamcel zich ontwikkeld, maar onderzoeker Prabhas Moghe van de Amerikaanse Rutgersuniversiteit en zijn medeonderzoekers stellen dat stamcellen een ‘lot’ hebben. Met een hoogoplossende beeldtechniek zou dat ‘lot’ zichtbaar zijn te maken. Lees verder
De STORM-techniek in vergelijking met een conventionele microscoop
Door gebruik te maken van een nieuwe hoogoplossende microscooptechniek, STORM, zijn onderzoekers van het CRG en ICFO in Barcelona er in geslaagd te zijn de precieze structuur van DNA zichtbaar te maken. De STORM-techniek werd samen toegepast de nodige wiskunde en simulaties. Daarmee kon het erfgoed op nanoschaal worden bekeken. De onderzoekers zagen dat de nucleosomen, een stukje DNA met de omringende histonen, zich groeperen tot onregelmatige groepen met daartussen stukken nucleosoomloos DNA die die groepen, scheiden. Lees verder
De gelabelde celonderdelen. Groen zijn de microtubuli, paars de mitochondriën, rood het Golgi-apparaat en geel de peroxisomen.
Met een lichtmicros-coop ben je beperkt door de kleinste golflengte van het zichtbare licht (de brekings- of diffractie-limiet). Die geeft de ondergrens aan van het oplossend vermogen van een lichtmicros-coop. Dat oplossend vermogen (resolutie) ligt op de helft van die golflengte (400 nm) en is, theoretisch, dus 200 nm (of je die resolutie haalt heeft ook iets met de gebruikte optiek te maken). Onderzoekers van het Wyss-instituut van de Harvard-universiteit hebben een truc bedacht om die ondergrens te doorbreken. Met behulp van stukjes DNA waaraan fluorescerende ‘vlaggen’ waren gehangen konden ze de fijne details in een cel laten zien met een resolutie van 10 nm. Lees verder
Een plaatje van een aantal cellen met de relatieve positie van transcriptiemoleculen of -factoren in een cel ten opzichte van het celmemebraan (afb: Pelkmans-lab)
Aan de universiteit van Zürich (Zwitserland) is een methode ontwikkeld om de activiteit van afzonderlijke genen in een cel zichtbaar te maken. De methode schijnt zo succesvol te zijn, dat, voor het eerst, de activiteit van 1000 genen in tienduizend menselijke cellen tegelijkertijd is te volgen. Het blijkt dat de activiteit van de genen en de ruimtelijke organisatie van de ontstane transcriptiemoleculen of -factoren sterk wisselen per cel. Lees verder