De nucelolus (afb: WikiMedia Commons)
Er zouden nu beelden van zelfs moleculen in levende cellen gemaakt kunnen worden zonder dat daar kleurstoffen of fluorescente merkers bij te hoeven worden gebruikt. Volgens de Japanse onderzoekers zouden de beelden meer detail hebben dan ooit eerder vertoond. Australische onderzoekers hebben ook een simpele (microscoop)verbetering te melden. Lees verder
Het CLIC-systeem (afb: Harvard-universiteit).
Met een al enige jaren bestaande methode voor het meten aan een enkel biomolecuul is het aflezen van DNA een stuk simplere geworden, bewezen onderzoekers van de Canadese McGill-universiteit en het Canadese genoomcentrum in Quebec. Die zou zwel eens kunnen leiden tot snellere diagnoses en betere van allerlei ziektes. Met deze DNA-analysemethode (CLINT ook CLIC genoemd) wordt met behulp van een bolle lens een enkel DNA-molecuul ‘apart genomen’ en gestrekt. Bij deze techniek hoeft geen gebruik te worden gemaakt van hoge druk of elektrische velden om het DNA-molecuul op zijn plaats te brengen en te houden, stellen de onderzoekers, zodat het molecuul onder omstandigheden kan worden afgelezen die nagenoeg overeenkomen met die in een cel.
Lees verder
Een plaatje van een aantal cellen met de relatieve positie van transcriptiemoleculen of -factoren in een cel ten opzichte van het celmemebraan (afb: Pelkmans-lab)
Aan de universiteit van Zürich (Zwitserland) is een methode ontwikkeld om de activiteit van afzonderlijke genen in een cel zichtbaar te maken. De methode schijnt zo succesvol te zijn, dat, voor het eerst, de activiteit van 1000 genen in tienduizend menselijke cellen tegelijkertijd is te volgen. Het blijkt dat de activiteit van de genen en de ruimtelijke organisatie van de ontstane transcriptiemoleculen of -factoren sterk wisselen per cel. Lees verder
Onderzoekers van de universiteit van Manchester van de vakgroep ontstekingsonderzoek van Daniel Davis hebben ‘gekiekt’ hoe witte bloedlichaampjes, belangrijke strijders in ons afweersysteem, virussen en kanker bestrijden. De plaatjes laten zien hoe die cellen de organisatie van hun oppervlaktemoleculen veranderen als die geactiveerd worden door eiwitten die afkomstig zijn van door virus of kanker aangetaste cellen. Die oppervlaktemoleculen (eiwitten) zijn niet gelijkelijk verdeeld over het oppervlak van de witte bloedcel. Davis: “Het verrassende voor ons is dat de celoppervlak zo sterk verandert.” Op de gemaakte plaatjes hebben de onderzoekers ook de organisatie van de cellen bestudeerd. Die blijken zich te groeperen. Davis: “We hebben bekeken hoe deze celklonten of oppervlakte-eiwitten veranderen als de cellen in killer-cellen veranderen. Dit geeft ons meer houvast bij de ontwikkeling van medicijnen.”
Tot nu maakten de beperkingen van de lichtmicroscopie het maken van dergelijke plaatjes niet mogelijk. Davis en zijn medewerkers gebruikten een fluorescentiemicroscoop met hoge oplossing om naar de cellen in bloedmonsters te kijken en hun plaatjes te schieten.
Bron: Science Daily