Joi Ito van het medialab van het MIT
Robots hebben al lang onze wereld overgenomen, althans delen daarvan. Er zijn mensen die oprecht menen dat er een soort gedragscode of misschien wel wetgeving moet komen over de omgang met robots. Vergeet de robots, zegt Joi Ito van MIT’s medialab. Het zal in de toekomst gaan om ’technisch leven’ of ‘levende techniek’, de symbiose tussen techniek en levende systemen, stelt Ito in een gesprek met Wired tijdens het eerste Solid-congres vorige week.
Dat congres ging over het zacht- en hardgoed (soft- & hardware) dat in steeds meer apparaten gestopt wordt, waarbij de mens/machinecommunicatie vrij ondergeschikt is (als ik het goed interpreteer). De bits ontmoeten de atomen, zou je kunnen zeggen en voor de MIT-er is levende materie (technisch leven), de combinatie van dood en levend materiaal, de volgende stap. De ontwikkeling van nieuwe apparatuur (hardgoed) is volgens Ito onderhevig aan veranderingen in de mondiale bevoorradingsketen. Grote bedrijven in die keten als Apple en Motorola, die furore maakten met hun iPads en Android-chips, richten zich nu (ook) op nieuwe bedrijfjes. Productie en verdeling worden steeds meer opgedeeld in stukjes en geautomatiseerd en daar kunnen die bedrijfjes inspringen. “Hardgoed is lastiger dan zachtgoed. Dat is niet de wereld van het laaghangende, makkelijk te oogsten fruit als in Silicon Valley, maar ik denk dat mensen beseffen dat er een paar grote overwinnaars zullen zijn. Daar willen ze bij zijn.”
Google is wat dat betreft natuurlijk duidelijk in beeld. Dat bedrijf ‘knoeit’ met zelfsturende auto’s en ‘allesziende’ brillen. Ito: “Google zegt heel slim dat ze geen zelfsturende auto hebben ontwikkeld, maar een bestuurder.” Het gaat om de manier van denken over een ding als een intelligent systeem, niet als object. Volgens Ito komen daar de heisa rond de massadata en de webwolk bij elkaar in de harde wereld.
Bij MIT’s medialab is het samensmelten van digitale intelligentie en de rest van de wereld altijd een belangrijk deel van het verhaal geweest, is zijn stelling. Een leidraad die moet leiden tot betere, nuttiger en prettiger manieren voor mensen om om te gaan met technologie. DNA fascineert Ito, informatie opgeslagen in een levend systeem. De kosten om die informatieblokken van het leven te manipuleren dalen veel sneller dan de goede oude Moore ooit voorspelde voor kiezel (silicium). “Verlaging van kosten drijft innovatie. Ik denk dat biotechniek er snel aan komt. Je moet dan niet alleen denken aan biologische informatica, maar ook aan informatica in de biologie.”
Ito geeft het voorbeeld van een bacterie die als chemische sensor werd gebruikt. Een reactie van het micro-organisme zou een elektrisch stroompje kunnen genereren waardoor een draadloos signaal wordt verzonden. Studenten hadden dat systeempje niet ontwikkeld voor de gein, maar omdat elk onderdeel de beste oplossing was: het elektrische deel voor zijn grote doelmatigheid en om het signaal te versturen en het biologische om zijn nauwkeurigheid en lage energieverbruik. Ito denkt dat zicht (gezichtsvermogen, zien/waarnemen) een beloftevol terrein is voor natuurkundig/biologische samenwerking met de informatica.
Hij is zich er terdege van bewust dat knutselen met leven grote risico’s inhoudt. De onsterfelijkheid zou naken, maar ook uitsterving door biokrakers. De samensmelting van leven en schroeven kan in zijn ogen alleen een succes zijn als alle aspecten worden meegenomen, van netwerkveiligheid tot de milieugevolgen. Ontwikkelaars en uitvinders zouden hun vindingen aan de andere kant zo snel mogelijk moeten blootstellen aan de harde wereld. Dat dwingt ze om na te denken over de mogelijke effecten van hun vindingen. Dat noopt tot samenwerking. “Veel wetenschap en technologie is er op gericht de natuur te overwinnen en profijt te halen op kosten van het systeem. Als je jezelf als onderdeel van dat systeem beschouwt met verantwoordelijkheden en wisselwerkingen, dan krijg je een ander soort gevoeligheid.”
Bron: Wired
