Al vele jaren worden er waarschijnlijk vele miljarden besteed aan kankeronderzoek. Ondanks allerlei ‘doorbraken’ in die jaren heeft kanker zich nog steeds niet gewonnen gegeven, maar ik ben er van overtuigd dat dat eens zal gebeuren. Opmerkelijk bij al dat onderzoek is dat er diverse strategieën worden gevolgd om k. te verdrijven, soms heel kankertypespecifiek. Duitse biochemici rond Jörg Hartig van de universiteit van Konstanz en het Duitse kankerinstituut DFKZ ontwikkelden een ‘RNA-schakelaar’ om virussen te kunnen gebruiken in de strijd tegen, onder veel meer, kanker.
Cellen in een meercellig organisme hebben al de genen gemeen, maar lang niet alle genen zijn actief (komen tot expressie, heet dat dan). Er is een systeem dat de genen uit- of aanschakelt. Zo zit de natuur in elkaar. Zo langzamerhand krijgen wetenschappers dat trucje ook door en nogal wat onderzoekers gebruiken ‘genschakelaars’. Een cel wordt zo voor onderzoekers ‘programmeerbaar’, met die aantekening dat het lang niet altijd duidelijk is wat er dan gebeurt.
De meeste ‘genschakelaars’ werken op de transcriptie, het kopiëren van een deel het DNA dat het RNA-molecuul oplevert. Hartig: “Die werken in het algemeen prima, maar hebben toch wat nadelen. Ze vergen een zeer fijne afstemming wat betreft de concentratie van de transcriptiefactoren en fungeren daardoor slechter in virussystemen, waarbij sterke wisselingen voorkomen.” De onderzoekers uit Konstanz ‘knutselden’ een RNA-schakelaar in elkaar, die geen last heeft van de schommelingen en waarmee ook bepaalde virussen zijn te sturen. “De RNA-schakelaars hebben niets met de transcriptiefactoren te maken en is daarom eenvoudiger en preciezer, want de sturing vindt op het niveau van RNA plaats. Onze schakelaars vormen een deel van het coderende RNA”, zegt de onderzoeker. Met die schakelaars zijn ook kankervernietigende te sturen, zodat de virussen niet ‘op hol’ slaan. Hartig ziet echter meer mogelijkheden. “Onze genschakelaars zijn op veelzijdig inzetbaar. De modulariteit  van de RNA-schakelaars maakt mogelijk dat die zijn te gebruiken bij verschillende organismen zoals virussen, bacteriën, gisten, maar ook zoogdiercellen.

Bron: Alpha Galileo