Voor het eerst betacellen voor (falende) alvleesklier gekweekt

Gekweekte eilandjes van Langerhans

Gekweekt eilandje van Langerhans. De insulineproducerende cellen zijn rood, de groene produceren glucagon, de ’tegenpool’ van insuline (afb: univ. van Helsinki)

Onderzoekers van, onder meer, de universiteit van Helsinki zouden voor het eerst uit stamcellen volledig functionale betacellen hebben gekweekt, die normaal gesproken suikersregulerend insuline aanmaken in de alvleesklier.
Suikerziekte type I is (deels) een autoimmuunziekte die er voor zorgt dat betacellen worden vernietigd, maar er kunnen ook andere oorzaken zijn voor het niet goed aanmaken van insuline.
De aanmaak van dat belangrijke eiwit zou kunnen worden hersteld door de suikerpatiënt nieuwe betacellen (of eigenlijk eilandjes van Langerhans) te geven van een (dode) orgaandonor. Die methode wordt echter weinig toegepast aangezien er twee (dode) donoren nodig zijn om een suikerpatiënt te genezen. Bovendien zouden die vreemde cellen kunnen leiden tot afweerreacties (denkt deze leek).
Al lang wordt geprobeerd die cellen te kweken uit stamcellen, maar tot nu was het niet mogelijk om goed functionerende betacellen te produceren. De resultaten kwamen niet verder dan cellen met een armetierige insulineproductie.
Nu lijkt een onderzoeksgroep in Finland onder aanvoering van Timo Otonkonski daar wel in geslaagd te zijn. Het resultaat van dit onderzoek zouden betacellen zijn die lijken op het echte werk, zowel wat betreft structuur als functies. “De insulineaanmaak werd geregeld zoals gewoonlijk (in betacellen; as) en die reageren ook op de veranderingen van de glucosespiegel, zelfs beter dan alvleeskliercellen die geïsoleerd zijn van orgaandonoren die als controle werden gebruikt”, zegt medeonderzoeker Väinö Lthovius.

Afweerreacties?

De onderzoekers onderzochten de mogelijkheden van de kweekbetacellen zowel in celkweken als in proefdieren (muisjes). In de proefdiertjes reguleerde de geïmplanteerde betacellen ook daadwerkelijk de glucosestofwisseling. Bloedsuikerspiegels in muisjes zijn ongeveer dubbel zo hoog als in mensen. Na de implantatie zakte die naar de concentratie voor mensen. Dat bleef in ieder geval een half jaar lang zo, zeer waarschijnlijk niet tot genoegen van de muisjes. Over afweerreacties rept het persbericht niet en voor zover ik kan overzien ook het artikel niet.

Bron: Alpha Galileo

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.