Geslachtscellen zijn bijzondere cellen. Anders dan andere (zoogdier)cellen bevatten ze maar de helft van al het genetische materiaal, aangezien ze zijn voorbestemd samen een te worden en zich te ontwikkelen tot een volwaardig exemplaar van de soort. Nu lijkt het er op dat onderzoekers in Japan rond https://hyoka.ofc.kyushu-u.ac.jp/search/details/K005449/english.html“>Katsuhiko Hayashi van de universiteit van Kyushu het voor elkaar gekregen hebben van pluripotente stamcellen van muisjes met behulp van slechts acht transcriptiefactoren cellen te maken die op eicellen (dus geslachtscellen) leken. Ze bleken te bevruchten (met zaadcellen) en ook in staat tot deling.
Over dit bericht uit Nature kan ik verder niet veel zeggen, aangezien dat voor mij ontoegankelijk is. Op de webstek van de universiteit van Kyushu was niks te vinden, dus ik verlaat me geheel op de samenvatting van het verhaal. De onderzoekers melden nog dat deze door transcriptiefactoren uitgehaalde ontwikkeling los staat van, onder meer, de epigenetische herprogrammering (welke genen zijn wel/niet actief) of meiose (geslachtsceldeling, anders dan gewone celdeling). Dat zou betekenen dat eicelgroei en DNA-methylering (voor het (de)activeren van genen) te scheiden zouden zijn van de epigenetische herprogrammering in kiemcellen (bevruchte eicellen).

Of dat nou betekent dat van nu af aan muizenembryo’s kunnen worden gekweekt zonder ‘hulp’ van de diertjes zelf weet ik niet. De onderzoekers hebben het wel over het vinden van een kernstel van transcriptiefactoren (dat zijn eiwitten die helpen bij het aflezen van bepaalde dellen van het DNA) voor het orkestreren (?) van de eicelgroei. Ook zou deze methode een bron zijn voor materiaal voor reproductief of ander geneeskundig onderzoek.

Bron: Nature