Hersenweeefsel van een (overleden) Alzheimerpatiënt, waarbij de beta-amyloïde=plaques rood zijn ingekleurd. De blauwe stippen zijn de kernen van hersencellen (afb: Matthew Campbell)
Onderzoekers rond Takaomi Saido vervingen met behulp van de CRISPR/Cas9-techniek bij muisjes hun APP-gen door een gemuteerd App-gen (APP wordt afgebroken tot beta-amyloïde). Die waren kennelijk ook opgezadeld met een muiselijke vorm van Alzheimer, bij muisjes met het gemuteerde APP-gen ontstonden minder beta-amyloïdeplaques.
Als ik het allemaal goed begrepen heb gaat het bij de mutaties om veranderingen in de promotor van het gen. Dat is het niet-uitleesbare deel van een gen dat de expressie (activiteit) ervan regelt. Daarvan werd kennelijk een deel uitgeschakeld. De vermindering hield verband met hoeveel er van die promotor werd uitgeschakeld. Niet onlogisch is dat dat de hoeveelheid beta-amyloïde verband houdt met de expressie (=activiteit) van het App-gen.
Twijfels
Ik heb zo mijn twijfels over dit onderzoek ( en dat zeg ik als totale leek). Dat beta-amyloïde een opvallende rol speelt bij de ziekte is overduidelijk, maar het is nog steeds niet duidelijk of de beta-amyloïdeklonteringen de oorzaak of het gevolg van de ziekte zijn. Veel Alzheimeronderzoek is inderdaad gericht op het verminderen van die plaques, maar of dat de oplossing is is nog maar zeer de vraag.
Wat App doet is niet bekend, maar er wordt van uit gegaan dat het eiwit een rol speelt bij de synapsvorming, het ‘contactpunt’ tussen neutronen. Verbindingen tussen hersencellen zijn wezenlijk voor het functioneren van het brein.
Als dat allemaal klopt dan lijkt het me dat je niet ongestraft de expressie van het App-gen kan verlagen. Het middel zou dan wel eens erger dan de kwaal kunnen zijn. In de discussie in het artikel in Nature hebben de onderzoekers het hier niet over (als iemand het beter weet hoor ik het graag).
Bron: Science Daily