Het proefdier was de zaadkever Callosobruchus maculatus

Het idee is dat de mitochondriën, de ‘energie-centrales’ van een cel, ooit micro-organismen zijn geweest die opgeslokt zijn door prokaryotische cellen. Mitochondriën bezitten nog steeds een eigen DNA. Dat zou er nauwelijks toen doen, was de heersende opvatting, maar dat blijkt toch weer anders te zitten, zo vonden onderzoekers van de Zweedse universiteit van Uppsala.
De mitochondriale genen zijn, anders dan de genen in de celkern, alleen afkomstig van de moeder. De onderzoekers hebben voor het eerst aannemelijk gemaakt dat veranderingen in mitochondriale genen effect hebben op de overlevings- en reproductiekans van een individu. Daarvoor deden ze onderzoek aan 180 populaties zaadkevers (specifieker de Callosobruchus_maculatus) en volgden die tien generaties lang. Dat onderzoek duurde twee jaar. De onderzoeksresultaten zijn gebaseerd op de gensequentie (het moleculair uitlezen van de genen) van 2000 kevers.
Het bleek de onderzoekers dat de kevers met zeldzame mitochondriale genen het over het algemeen het best deden. “Dat verklaart waarom de genetische variatie belangrijk is. Het lijkt op de slinger van een klok die nooit in de uiterste positie blijft hangen”, zegt onderzoeker Göran Arnqvist.
Tientallen jaren was in biologische kringen de overtuiging overheersend dat verschillende varianten van een mitochoondriaal gen functioneel hetzelfde waren. Mitochondriale genen zijn dan ook vaak gebruikt als neutrale signaleerders, die het, bijvoorbeeld, mogelijk maken de omvang van de populatie of van de emigratie in een bepaald gebied in de historie te bepalen. Dat lijkt dus niet helemaal in de haak en daarmee komen de conclusies van die studies ook op losse schroeven te staan.
Dit artikel is overigens al in oktober op het web gezet, zo valt te lezen op de stek van het blad Ecology Letters, waarin het onderzoeksverslag is verschenen.

Bron: Alpha Galileo