Het voormalige ‘gat’ na de beoerte in het centrum van deze foto is weer bezet met axonen (groen) en bloedvaten (roze). De blauwe stippen zijn celkernen (afb: UCLA)

Na een beroerte sterven hersencellen in het getroffen deel van de hersens. Onderzoekers van de universiteit van Californië in Los Angeles spoten bij muisjes die ze hadden opgezadeld met een soort beroerte een bepaalde geleiachtige stof in de hersens, die wel wat weg had van ‘hersenmateriaal’. De gel bleek als een soort stimulering voor de de groei van hersencellen en bloedvaten te fungeren. “De gel leidde tot herstel”, stelt Thomas Carmichael, hoogleraar neurologie aan de UCLA. “Het blijkt dat er nieuw hersenweefsel kan groeien op een plaats van wat een inactief litteken was.”
Het is mogelijk dat de behandeling uiteindelijk ook bij mensen zal worden toegepast die zijn getroffen door een beroerte, denkt medeonderzoekster Tatiana Segura van de Duke-universiteit.
Zoals hier vaker gemeld zijn de hersens maar mondjesmaat in staat schade te herstellen: kapotte verbindingen worden niet hersteld, afgestorven weefsels zijn voorgoed verloren evenals teloor gegane bloedvaten. Je bent kort en goed een stukje van je hersens kwijt na een beroerte.
De onderzoekers wilden kijken of ze de gezonde omgeving konden ‘verleiden’ het ontstane gat in het hersenweefsel weer te repareren. Segura ontwikkelde een gel die na de beroerte bij de muisjes in het ontstane ‘gat’ werd gespoten. Die gel had eigenschappen die veel op die van de hersens leken en vormde zo een ‘ondergrond’ voor herstel.
De gel bevatte moleculen die aanzetten tot de vorming van bloedvaten en  ontstekingen onderdrukten. Ontstekingen leiden tot de vorming van littekenweefsel (bindweefsel) dat de hergroei van hersencellen tegenhoudt.

Nieuw hersenweefsel

Na zestien weken bleken er in de ‘gaten’ in de muizenhersentjes nieuw (?; as) hersenweefsel te zijn gegroeid, compleet met nieuwe netwerken. Dat zou nog nooit eerder zijn waargenomen. De getroffen gelmuisjes hadden ook betere motoriek (dan de niet behandelde, neem ik aan; as). Onduidelijk was waardoor dat kwam. “De axonen functioneerden kennelijk, of het nieuwe weefsel zou de prestaties van het omringende weefsel hebben verbeterd”, speculeert Segura. De gel verdween na gedane arbeid geheel uit het lichaam.

Bij de muisjes moet binnen bij dagen na de beroerte actie ondernomen worden (dwz, het inspuiten van de ‘hersengel’), voor mensen zou dat twee maanden zijn. Carmichael en Segura willen nu kijken of herstel ook optreedt als er meer tijd zit tussen beroerte en behandeling. Ik denk dan dat het misschien handig is om een dergelijk procedé ook eens uit te proberen bij het herstellen van kappotte zenuwvezels in het ruggenmerg…

Bron: EurekAlert