Echt ringvormig is het RNA niet (afb: Pashan Mali et al./UCSD)
RNA-therapieën zijn momenteel erg in zwang, maar dan gaat het altijd om RNA-strengen. Ringvormige RNA’s effectiever en stabieler zijn dan hun ‘rechtlijnige’ tegenhangers, maar het was nogal lastig die te maken Onderzoekers van de universiteit van Californië in San Diego zouden nu een effectieve manier hebben ontwikkeld om ringRNA’s te maken . RNA’s zijn krachtige hulpmiddelen geworden in de moderne geneeskunde. Ze kunnen genen tot zwijgen brengen via kleine interfererende RNA’s (siRNA’s) of dienen als sjablonen voor het maken van therapeutische eiwitten, zoals gezien bij boodschapperRNA’s (bRNA’s) in bijvoorbeeld coronavaccins. In tegenstelling tot genbewerking die permanente veranderingen in DNA aanbrengen, bieden RNA-therapieën zeer gerichte aanpak zonder het genoom te veranderen.
Een minpuntje is dat die RNA’s niet lang in het lichaam blijven, wat hun effectiviteit beperkt. Het concept van ringvormige RNA’s (cRNA’s) zou daarvoor de oplossing zijn. Die hebben, in tegenstelling tot hun lineaire tegenhangers, een gesloten structuur die ze minder vatbaar maakt voor afbraak. Het probleem was dat bestaande methoden voor het creëren van die ringRNA’s complex en inefficiënt zou zijn.
Twee methoden
Om deze obstakels te overwinnen, ontwikkelden onderzoekers rond Prashant Mali van de UCSD, twee nieuwe methoden voor het produceren van ringRNA’s die eenvoudig en opschaalbaar zijn. Eén methode vindt plaats in cellen met behulp van het natuurlijke eiwit RTCB (officiële naam RNA 2′,3′-ringfosfaat en 5′-OH ligase), om RNA-strengen tot lussen te vormen. De andere methode gebruikt een enzym van de groep II-intronen om ringRNA’s buiten cellen te maken.
De onderzoekers ontwikkelden ook eenvoudige zuiveringsstappen die de opbrengst van de ringRNA’s aanzienlijk verhogen. Deze ontwikkelingen betekenen dat circulaire RNA’s gemakkelijker en in grotere hoeveelheden kunnen worden geproduceerd dan voorheen mogelijk was.
De circulaire RNA’s werden getest in hartspier- en zenuwcellen. Ze bleken stabieler, waren biologisch actiever en presteerden beter dan traditionele lineaire RNA’s in beide celtypen. Dat toont in ieder geval aan dat die hogere stabiliteit en werkzaamheid functioneert in deze cellen. Nu gaan de onderzoekers kijken of dat ook zo is in proefdieren.
Bron: phys.org