DNA-replicatie

De replicatie: de leidende (onder) en de volgende streng (boven) worden op een andere wijze verdubbeld (afb: Wiki Commons)

Onderzoekers van de universiteit van Cambridge (VK) hebben de replicatie van menselijk en ander DNA voor elkaar gekregen met gezuiverde eiwitten die voor die verdubbeling noodzakelijk zijn. De DNA-synthese zou snel en foutloos zijn verlopen.De verdubbeling van DNA tijdens de celdeling is een ingewikkeld proces waarvoor nogal wat eiwitten nodig zijn. Die eiwitten die daarvoor nodig zijn worden tezamen het replisoom genoemd. Daarbij gaat het, onder meer over de DNA-polymerases Polδ en Polε, DNA-polymerase α-primase (Polα) en hulpeiwitten als AND-1, CLSPIN en TIMELESS–TIPIN (bij Saccharomyces cerevisiae (bakkergist) bekend als Ctf4 , Mrc1 en Tof1-Csm3 ). Die eiwitten worden tijdens de replicatie gegroepeerd rond de CDC45-MCM-GINS (CMG) replicatieve helicase.

Het lijkt er op dat dat proces nog niet is uitgevoerd in het lab (waarmee het een primeur zou zijn; as) en daardoor is niet goed bekend welke bijdrage de verschillende eiwitten aan het proces leveren. Om de een of andere reden (ik heb geen toegang tot het Nature-artikel) zouden voor zo’n labuitvoering van de replicatie gezuiverde eiwitten nodig zijn.

De onderzoekers meldden dat ze dat nu gedaan hebben met elf (gezuiverde) menselijke replicatiefactoren die gemaakt zijn van 43 polypeptidenHier rapporteren we de biochemische reconstitutie van menselijke replisooms die snelle en efficiënte DNA-replicatie uitvoeren met behulp van elf gezuiverde menselijke replicatiefactoren gemaakt van 43 polypeptiden.

Het lijkt er op dat Polε en niet (zoals kennelijk gedacht) Polδ cruciaal is voor een optimale strengsynthese. Daarnaast ontdekten ze nog wat opmerkelijkheden die voor mij en waarschijnlijk het merendeel van de lezers iets te diep gaan. Dit werk zou aantonen hoe het menselijke replisoom een snelle en efficiënte DNA-replicatie teweegbrengt, waardoor het mogelijk is geworden het systeem van de replicatie bij onder meer mensen nader nader te bestuderen, zo stellen de Cambridge-onderzoekers. De vraag is altijd weer hoe zo’n geïsoleerd proces goed weergeeft wat er in het echt gebeurt in een celkern gebeurt.

Bron: Nature

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.