Kraakbeen op bot. De rode stippen zijn de celkernen. De blauwe vlekken zijn proteoglycaan; wateraantrekkende eiwitten die als ‘schokdempers’ fungeren (foto: Sarindr Bhumiratana//Columbia-universiteit)

Kraakbeen zit in ons gewrichten bij wijze van ‘smeermiddel’ verdwijnt dat of raakt dat in het ongerede dan heeft dat zeer pijnlijke gevolgen. Aangenomen werd dat de mens geen nieuw kraakbeen meer aanmaakt en er werden ingenieuze manieren verzonnen (compleet met stamcellen) om nieuw kraakbeen te kweken en dat dan te implanteren, maar onderzoeksters van de Amerikaanse Duke-universiteit rond Virginia Byers Kraus ontdekten dat ook de mens beschadigd kraakbeen kan herstellen, zij het dat dat herstelvermogen aanzienlijk minder is van van salamanders die er geen punt van maken om zich nieuwe poten aan te meten.De onderzoeksters kwamen daar achter door de leeftijd te achterhalen van kraakbeen in verschillende delen van ons lichaam. Het bleek dat de leeftijd van het kraakbeen afhankelijk is van de plaats in het lichaam. Het tempo waarmee die kraakbeeneiwitten worden aangemaakt is echter laag of zelfs nul en dat verslechtert naarmate iemand ouder wordt.
Het jongste kraakbeen vonden de onderzoekers in de enkels, bij de knieën is het ouder en het oudst bij de heupen (dat verloopt kennelijk van beneden naar boven). De mens heeft toch meer van een salamander dan gedacht.
Bij salamanders is het microRNA bijzonder actief. Die RNA-categorie zorgt voor het herstel van beschadigd weefsel. Dat schijnt bij mensen ook zo te zijn. Nu gaat het er om de ‘knop’ te vinden om dat herstelvermogen van kraakbeen bij mensen te vergroten, zou je dan zeggen.

Bron: Futura-Sciences