De huid is een knap ingewikkeld orgaan. Op dit plaatje ontbreken de lymfevaten

Onderzoekers van het Amerikaanse Rensselaer-instituut zeggen een nieuwe techniek ontwikkeld te hebben om levend huidweefsel compleet met bloedvaten te printen. De techniek zou een belangrijke stap zijn op weg naar transplanteerbaar weefselmateriaal uit een printer.  Het zou meer op het echte werk lijken dan wat er toe nu toe werd geproduceerd.
“Wat er nu beschikbaar is als klinisch product is meer een soort dure pleister”, zegt onderzoeker Pankaj Karande zonder schroom. “Het versnelt de heling enigszins, maar valt er tenslotte af. Dat integreert niet met de andere cellen.” Daar zou vooral de afwezigheid van bloedvaten in die ‘printerhuid’ ‘schuld’ aan zijn.
Karande is er al jaren zoet mee. In 2013 maakte hij bioinkt om een huidachtige structuur te printen. Sindsdien werkt hij, samen met Yale-onderzoekers, aan de integratie van bloedvaten in het geprinte huidweefsel. Dat schijnt hij nu voor elkaar te hebben. Het duurt wel een paar weken voordat hij dat ‘doorbloede’ huidweefsel heeft.

“Als ingenieurs die proberen de biologie te herscheppen zijn we ons altijd bewust geweest dat het leven veel ingewikkelder is dan de simpele systemen die wij in het lab kunnen maken”, zegt hij. “We waren verheugd te kunnen constateren dat als het proces eenmaal begonnen is de biologie het overneemt en we steeds dichter bij de natuur komen.”

Muisjes

De Yale-onderzoekers probeerden een printproduct op muisjes uit en de bloedvatcellen van het geprinte weefsel raakten ‘in gesprek’ met cellen van de muisjes. Dat betekent dat het printweefsel voorzien wordt van bloed en voedingsstoffen en daardoor in leven blijft.

Om het echt als klinisch product te kunnen gebruiken zouden de donorcellen voor het huidweefsel eerst genetisch moeten worden bewerkt, zodat het huidimplantaat niet wordt afgestoten door de ontvanger. Ik kan me zo voorstellen dat je daarbij dan ook cellen van de ontvanger zelf kan gebruiken (maar misschien is dat heel onpraktisch; as). Karande zegt dat zijn zoektocht nog niet ten einde is, zeker niet als het om huidweefsel voor brandslachtoffers zou gaan. Dan zul je ook zenuwcellen moeten integreren.
Voor toepassing bij suikerpatiënten met huidaandoeningen e.d. zou de huidige methode de kliniek al dicht genaderd zijn. Karande: “Wondgenezing duurt bij suikerpatiënten langer dan normaal en dit weefsel zou het proces kunnen versnellen.”

Bron: EurekAlert