Nog steeds worden er veel proefdieren gebruikt voor de ontwikkeling van medicijnen en van behandelmethoden. Celkweken kunnen een deel van het proefdieronderzoek vervangen, maar zijn niet je ware: een organisme reageert niet hetzelfde als een verzameling cellen. Er wordt op diverse fronten aan systemen gewerkt ter vervanging van dierproeven, niet zo zeer uit medelijden met die arme muisjes, maar omdat dierproeven vrij traag resultaat opleveren en bovendien zijn proefdieren geen mensen. Het zou mooi zijn om een soort menselijk organisme na te bootsen op een ‘chip’.

Zo’n biochip heeft maar een vage gelijkenis met een elektronische chip. De kamertjes met weefsel zijn verbonden via minuscule kanaaltjes. De keuze van de type cellen is afhankelijk van wat er bestudeerd wordt. Het gaat er om de cellen op een biochip in combinatie net zo te laten reageren als het echte ‘spul’. Niet alleen zouden dergelijke net echte biochips kunnen helpen bij de ontwikkeling van geneesmiddelen, maar ook bij het ‘personifiëren’ van het geneesmiddelengebruik.
Aan de universiteit van Californië in Berkeley wordt gewerkt aan een vrij groot biochipproject (zo’n kleine miljoen euro) om wat ze daar noemen orgaanchips te ontwikkelen, organen op een chip. Als eenmaal is uitgevogeld hoe dat moet, dan zou de ontwikkeling van geneesmiddelen aanzienlijk versneld en een stuk goedkoper kunnen worden. Dan kan je, bijvoorbeeld, een hartchip maken van een paar euro, verwacht de Californische onderzoeker Peter Loskill. Het lastigste deel van het onderzoek is er voor te zorgen dat de op de chip verzamelde cellen zich hetzelfde gedragen als een echt orgaan. Als de onderzoekers dat eenmaal voor elkaar hebben gekregen, dan zouden er tegelijkertijd proeven kunnen worden gedaan met verschillende organen en verschillende doses. In dat soort mogelijkheden zit de ‘rek’ van geneesmiddelenonderzoek. Loskill en medeonderzoekers zijn nu bezig een chip te maken met een ‘hart’ en een ‘lever’. Als dat werkt, dan is het de bedoeling dat ze aanhaken bij ander bio-onderzoek, waarbij de verschillende biochips als legoblokjes worden samengevoegd tot een menselijk-lichaam-op-een-chip.
Er zijn natuurlijk bedenkingen tegen deze aanpak. Zo heeft een mens-op-een-chip geen bloedvaten. Het leven op een chip is dan ook maar kort, hooguit een paar maanden. Het is ook nog maar zeer de vraag of de orgaanchips doen wat normale organen plegen te doen. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Bron: Wired