Micro-RNA zou een rol spelen in de snelheid van differentiëren van stamcellen (afb: WikiMedia Commons)

In verschillende weefsels in ons lichaam zitten stamcellen die zich kunnen ontwikkelen tot gespecialiseerde cellen. Het lijkt erop dat micro-RNA-moleculen er voor zorgen dat die (gespecialiseerde) stamcellen niet te snel ‘rijpen’. Dat gaf ee rekenmodel aan van twee onderzoekers van de universiteit van Connecticut. Of het in het echt ook zo is moeten ze nog uitzoeken. Proef ik hier publicatiedwang?
In sommige weefsels zitten stamcellen. Op een bepaald moment moeten die (gespecialiseerde) stamcellen ‘beslissen’ of ze ‘volwassen’ moeten worden. In min of meer volgroeide wezens doen ze dat in afhankelijkheid van hun omgeving, maar hoe gaat dat in een embryo? Hoe weet een cel wanneer die moet veranderen in welke gespecialiseerde cel? Reinhard Laubenbacher en provendus Russell Posner denken daar het antwoord op te weten.
Het tweetal was bezig uit te zoeken wat die micro-RNA’s in onze cellen uitvreten. Die molecuultjes (biologisch gezien dan) pendelen tussen de kern en de ribosomen (de eiwitfabriekjes), maar wat ze doen was duister.
Als celbiologen willen weten wat iets doet, dan blokkeren ze meestal die ‘functie’ door te voorkomen dat die moleculen worden aangemaakt, maar door het blokkeren van de aanmaak van micro-RNA’s ging er niks fout. De cellen bleven zich normaal ontwikkelen.
Het tweetal pakte het anders aan. In plaats van de aanmaak te blokkeren vroegen ze zich af wat er gebeurde als ze alle micro-RNA’s wegnamen of de helft. Ze maakten, Posner is informatisch bioloog, een rekenmodel van een stamcel. Daarin zagen ze dat een aantal micro-RNA’s iets te maken had met de snelheid waarin stamcellen differentiëren (rijpen oftewel zich ontwikkelen tot een gespecialiseerde cel zoals lever- of darmwandcellen). Hoe meer micro-RNA’s, hoe trager dat proces.
Als er te weinig micro-RNA’s in een stamcel waren, dan ontwikkelde die zich te snel. De micro-RNA’s fungeerden, zo leek het wel, als een soort hindernissen voor de celontwikkeling. Als het er maar genoeg waren dan verliep de differentiëring op de juiste snelheid. Beneden een kritische drempel versnelde dat proces.

Publicatiegekte

Volgens het tweetal is niet een bepaald micro-RNA wezenlijk op de schaal van een hele cel. Hun getal telt. Nu moeten ze de resultaten van hun rekenmodel nog toetsen in het echte leven.
Huh???? Ook dit lijkt me weer een voorbeeld van publicatiegekte. Waarom doen ze die in vivo-proeven neit eerst en schrijven dan een artikel. In februari volgt een tweede artikel. Hebben ze toch maar mooi twee artikelen op hun naam staan in plaats van een.

Bron: phys.org