“We weten niet waarom nooit iemand daarnaar gekeken heeft”, zegt Ernesto di Mauro van het instituut voor moleculaire biologie en pathologie in Rome. “Soms missen mensen de eenvoudigste zaken.”
Di Mauro en collega’s herhaalden de proeven met hetzelfde glaswerk van boorsilicaat dat ook in het oorspronkelijke experiment is gebruikt. Ze deden de proef ook met teflongecoat glaswerk en bij verschillende zuurgraden. In een derde proef voegden ze glassplinters toe in de teflonopzet.
Hun idee van de onderzoekers was dat de reacties in/met glas zouden resulteren in ingewikkelder verbindingen vanwege de silicaten in het glas. Die silicaten kunnen in de oplossing terechtkomen en de reacties beïnvloeden,
Teflonhttps://nl.wikipedia.org/wiki/Teflon werd in het begin van de jaren 50 nauwelijks gebruikt. Deze fluorpolymeer, bekend van de anti-aanbaklagen, zou geen katalytische werking hebben.
Minder
De onderzoekers vonden in de glasopzet inderdaad de ook door Miller en Urey gevonden organische reactieproducten. In de teflonreactoren met glassplinters waren dat er minder en in de opzet zonder nog minder. Di Mauro: “Glas is als de rotsen op aarde. Dat katalyseert de reacties.”
Meer dan 90% van de aardkorst bestaat uit silicaten ook op planeten als Mars. Die zouden van belang kunnen zijn voor de reacties die de aanloop zouden zijn naar het ontstaan van leven. Valentina Erastova van de universiteit van Edingburgh, die niet aan het onderzoek heeft deelgenomen, stelt dat de experimenten van Miller en Urey nog slimmer zijn geweest dan oorspronkelijk gedacht. Ik zou zeggen dat het eerder stom geluk is geweest.
Bron: New Scientist