De onderzoekers drapeerden geïnduceerde stamcellen (geherprogrammeerde rijpe cellen) op een elektrische geleider, waarbij een geleidend polymeer (PEDOT:PSS in het plaatje) voor de geleiding zorgt.
Het probleem is dat bij beschadiging van het centrale zenuwstelsel de schade niet hersteld wordt, maar dat er littekenweefsel (bindweefsel) op de beschadigde plek groeit waardoor de zenuwbanen (kunnen) worden onderbroken en daarmee de communicatie tussen hersens en delen van het lichaam (afhankelijk van de plek van de schade). Zo’n dwarslaesie leidt tot verlamming van de ‘niet bediende’ delen van het lichaam.
Hoe dat komt is (mij) niet duidelijk. Schade aan het perifere zenuwstelsel wordt wel ‘gewoon’ gerepareerd.
Spiercellen
Het opmerkelijke is (vindt deze leek=as) dat de stamcellen niet omgezet werden in zenuwcellen maar in spiercellen. Die zouden de signaaloverdracht via de ‘stroomdraden’ van de geleider versterken en zouden de vorming van littekenweefsel voorkomen. In feite worden de zenuwcellen dus verbonden met dat stukje kunststof.
De (mijn) vraag is dan hoe lang zo’n implantaat functioneert. De onderzoekers meldden dat de spiercellen na vier weken nog volop in leven waren, maar dat de verbinding na zes maanden aan ‘kracht’ verloor.
Ratten konden na vier weken weer beschikken over het gebruik van hun voorpoten (nadat overigens eerst de betreffende zenuwbanen waren doorgesneden). Die zenuwverbinding zou ook gebruikt kunnen worden voor de aansturing van protheses, denken de onderzoekers.
Ze stellen dat hun oplossing (?) nog wel wat verder onderzoek vergt natuurlijk mede met het oog op de korte duur van de herstelperiode. Ik zou toch eens overwegen op de differentiëring (rijping) van die stamcellen in zenuwcellen.
Bron: Futura-Sciences