Nogal wat hartonderzoek is er op gericht het hart het vermogen terug te geven (?) schade aan dat orgaan te herstellen. Nu is het een keihard feit dat schade, door bijvoorbeeld een hartaanval, blijft bestaan en dat het hart met elke nieuwe schade achteruit gaat. De onderzoekers ontdekten een een lang nietcoderend ribokernzuur (lnc-RNA) dat genen stuurt die hartcellen de mogelijkheid zouden kunnen geven zichzelf te repareren. Dit RNA-molecuul hebben de onderzoekers (?) Singheart genoemd.
Hart- en vaatziekten vormen een belangrijke doodsoorzaak. In 2015 zouden wereldwijd 17,7 miljoen mensen aan die aandoeningen zijn overleden. De onderzoekers bekeken per hartcel, van zowel muizen als mensen, welke genen actief zijn, zowel in gezonde als zieke cellen. In een deel van die cellen in zieke harten zijn genen actief die een verband hebben met celdeling.
De onderzoekers ontdekten ook de ‘remmen’ die voorkomen dat hartcellen delen. Het weghalen van die ‘remmen’ zou kunnen betekenen dat hartcellen zichzelf weer zouden kunnen repareren, denken ze.
Ik zou me dan eerst afvragen: als hartcellen zich niet delen, waartoe dient dat? Er moet iets zijn dat het niet-delen een evolutionair voordeel heeft gegeven boven wel delen, maar ik ben maar een eenvoudige leek.

Eigen herstel

“Het is altijd de gedachte geweest dat het hart zelf de mogelijkheid bevat voor eigen genezing, maar die mogelijkheid schijnt geblokkeerd te worden zodra het hart is uitontwikkeld”, zegt onderzoeker Roger Foo van de nationale universiteit van Singapore. “Wij denken dat het verwijderen van die ‘rem’ het hart zelfgenezend kan maken.” Hij droomt al van zelfgenezende harten, net als een huid (die zich voortdurend voortdurend vernieuwt).

Hier en daar worden lovende woorden voor Foo en de zijnen gesproken. Dit onderzoek zou de basis kunnen zijn voor toekomstig hartonderzoek. Voorlopig lijkt dat zeer aan het prille begin te staan, waarbij nog weinig is bewezen (laat staan toegepast).

Bron: EurekAlert