Er wordt al tientallen jaren gestreden over de schadelijkheid van allerlei elektromagnetische stralingen voor DNA. Velden rond hoogspannings-masten zouden leukemie veroorzaken en van veel mobiel telefoneren zou je hersenkanker kunnen krijgen. Die aantijgingen zijn altijd met klem door onderzoekers zijn tegengesproken, met als argument dat die em-straling niet genoeg energie zou bevatten om schade te kunnen veroorzaken. Klinkt aannemelijk, maar nu komt er van het Tata-instituut voor fundamenteel onderzoek in India het bericht dat laagenergetische lasers wel degelijk schade kunnen aanrichten aan DNA via OH-radicalen. Is een ‘oogveilige’ laser dan een contradictio in terminis?
Het onderzoek is, zo ver ik kan nagaan, uitgevoerd onder aanvoering van Deepak Mathur. Mathur vuurde korte laserpulsjes af op een fysiologische oplossing met plasmiden (DNA-ringen zoals die in bacteriën voorkomen). Het bleek dat laserlicht met golflengtes in het nabije infrarood (1350 en 2200 nm) er voor zorgt dat er OH-radicalen ontstaan. Die OH-radicalen veroorzaken de schade aan het DNA. Dat kan een breuk in een van de twee DNA-strengen zijn, die in principe repareerbaar is, maar ook leiden tot een onrepareerbare dubbele strengbreuk. Het instituut merkt op dat de golflengte van de gebruikte lasers als ‘oogveilig’ worden beschouwd. De vraag is of dat nog houdbaar is.
Overigens valt, met de summiere gegevens die ik heb, niet op te maken hoe houdbaar de uitkomst van dit onderzoek is voor het eigen DNA. Plasmiden in water is toch niet helemaal hetzelfde als DNA in een eukaryotische cel, maar dat zijn natuurlijk vragen van een leek. Als er meer te melden valt horen jullie dat van me. Ik heb die Indiërs bij de staart (hoop ik).
Het bijhorende artikel kon ik niet vinden. Wel een artikel van Mathurs collega Basuthkar J. Rao die onderzoek heeft gedaan naar de relocatie van chromosomen onder invloed van schadelijke stoffen als cisplatine en waterstofperoxide.

Bron: Eurekalert (zelden zo’n krakkemikkig ‘persbericht’ gelezen)