Een Coton de Tuléar
De recalcitrante Franse schrijver Michel Houellebecq heeft er een boek over geschreven, over een mensheid die zich via klonen ‘voortplant’ (of zichzelf blijft): De mogelijkheid van een eiland (2005). De Amerikaanse zingende actrice Barbara Streisand is maar vast begonnen met haar hondjes. Ze heeft inmiddels twee klonen van haar Samantha laten maken, die vorig jaar op veertienjarige leeftijd overleed.
Streisand doet daar niet moeilijk over (want vertelt dat tegen het blad Variety). De kloontjes werden gemaakt uit de maag- en mondcellen van de 14-jarige Coton de Tuléar (dat is het merk hond). “Ze hebben andere persoonlijkheden”, zei de actrice over de hondjes, die miss Scarlett en miss Violet zijn genoemd. “Ik moet wachten tot ze ouder zijn om te zien of ze haar (=Samantha’s; as) bruine ogen en ernst hebben.”
Toen de kloontjes werden bezorgd heeft ze, om ze uit elkaar te houden, de ene in het rood en de ander in het paar gekleed. Vandaar die namen. Het geintje schijnt haar 50 000 dollar te hebben gekost.
Is het nou vreemd dat ik bij zo’n bericht een beetje ozelig gevoel krijg? Hondjes klonen voor de lol? Gaan we binnenkort dan ook maar wat cellen bewaren van onze pasgeborenen om er een kloon van te kunnen maken als die vroegtijdig zouden komen te overlijden? Ja, ik weet het, er is een hoop leed op de wereld, maar ze had toch ook gewoon een nieuw hondje van dat rare merk kunnen kopen. Is weer eens wat anders.
Bron: the Guardian