Longblaasjes gekweekt als ‘doelwit’ van (corona)virussen

Gekweekte longblaasjes

Gekweekte longblaasjes (afb: Tatalab/Duke)

Longen schijnen een dankbaar orgaan te zijn voor onderzoekers om te kweken. Nu melden van de Dukeuniversiteit weer dat ze er in geslaagd zijn minilongetjes te kweken die lijken op echt longweefsel. De longetjes zijn gekweekt uitgaand van dezelfde types cellen, AT2’s, die worden gebruikt om schade aan de ‘diepe’ longen te repareren, niet toevallig vaak het doelwit van het coronavirus.
Eerder onderzoek aan die universiteit had uitgewezen dat die AT2’s zich in petrischaaltjes prima deelden en dat die zich vervolgens spontaan assembleerden tot blaasjesvormige organoïden net als de longblaasjes . De ‘soep’ waarin die blaasjes groeiden bestond echter ook uit niet helemaal ‘gedefinieerde’ (onbekende?; as) stoffen zoals koeienserum.
Onderzoekers rond celbioloog Purushothama Rao Tata gingen aan de slag om een, bekende, ‘soep’ te bereiden die hetzelfde resultaat opleverde als de eerdere kweekproeven mat de AT2’s. Het resultaat van al dat speurwerk, waarbij ook de hulp werd gebruikt van informatici, ze zuivere, menselijke, miniorgaantjes hebben gekweekt zonder gebruik te maken van ‘hulpcellen’.
Het is het idee om die miniorgaantjes in kleine ‘putjes’ te kweken om gelijktijdig er allerlei proeven mee te doen voor medicijnontwikkeling of om de reactie van de longen op ziekteverwekkers mee te peilen. Tata: “Hiermee kunnen we niet alleen SARS-CoV-2 bestuderen, maar elk virus dat de ademhaling aantast met inbegrip van het griepvirus.”

Coronavirus

Het gebruik van de miniorgaantjes om de effecten van het coronavirus te bestuderen, werkten de onderzoekers samen met virologen van Duke en de universiteit van Noord-Carolina. Volgens Ralph Barric van die laatste universiteit is deze ontwikkeling een ‘doorbraak’ omdat er met 100% menselijke orgaantjes kan worden gewerkt; zonder hulpcellen, die de boel zouden kunnen verstjeren.
Baric en zijn medewerkers zijn in staat om elke nucleotide van het virus-RNA of -DNA te veranderen, waardoor ze ontdekten dat de ACE2-receptor op longcellen het favoriete ankerpunt voor het coronavirus is. Tata: “Gedacht werd dat de cytokinestorm het gevolg was van de toestroom van afweercellen, maar het schijnt ook te gebeuren in longstamcellen zelf.”

De onderzoekers vonden ook met hun minilongetjes dat besmette cellen interferonen produceerden waardoor ze het loodje legden. Dat zou ook gezien zijn bij monsters van CoVid-19-patiënten. Het signaal voor die celdood zou soms worden gegeven door  onbesmette buurcellen, als de besmette cellen voor hun leven strijden. De onderzoekers vergeleken ook de genexpressie van cellen in zowel de minilongetjes als in monsters van zes zware coronapatiënten en ze vonden een treffende overeenkomst. Tata: “Tot nu toe konden we dat alleen zien na autopsies (als de patiënt dus al overleden is; as), maar nu hebben we een manier om uit te zoeken hoe cellen zich tegen dat virus kunnen verweren.”
Uit een andere reeks experimenten met de longetjes bleek dat bij lage doses interferonen vóór de besmetting die virale replicatieactiviteit minder werd. De aanmaak van interferonen remmen had het tegenovergestelde effect.

Baric stelt dat met die minilongetjes het waarschijnlijk makkelijker is te achterhalen waarom een bepaalde mutatie van het coronavirus (D614G) overheersend is geworden. Deze mutatie, die opdook in Italië, heeft een speereiwit dat kennelijk beter in staat is de ACE2-receptor te herkennen op longcellen, waardoor het ook gevaarlijker is dan andere coronamutaties.

Bron: EurekAlert

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.