Tussen 2009 en 2013 zijn er in de EUk 48 kankermedicijnen goedgekeurd. 57% daarvan voegde niks toe aan de levensverwachting of de kwaliteit van het leven en sommige waren zelfs ‘klinisch betekenisloos’, blijkt uit onderzoek.
De onderzoekers bekeken de resultaten van de klinische proeven. Het bleek dat de meeste nieuwe kankergeneesmiddelen de levensverwachting in tweederde van de situaties waarvoor ze waren goedgekeurd (sommige middelen werden in meer dan een situatie gebruikt: in het totaal 68) niet vergrootten. In slechts 10% ging de kwaliteit van het leven van de kankerpatiënten er op vooruit. 57% vormde geen verbetering ten opzichte van de bestaande medicijnen wat betreft kwaliteit van het leven of levensverwachting.

Gezondheidsonderzoeker Huseyin Naci van de economische school in Londen: “We wilden weten of de medicijnen die al op de markt zijn bewijs hadden geleverd dat ze het leven van de patiënten verbeterden of verlengden.” De onderzoekers moesten constateren dat na een volgperiode van drie tot acht jaar ongeveer de helft geen verbetering had gebracht ten opzichte van de al op de markt aanwezige medicijnen. Waar enige verbetering te bekennen was, was die in bijna alle gevallen klinisch zonder betekenis.
Naci: “Wat ons erg verbaasde was dat in weinig studies overleving en levenskwaliteit werden beschouwd als primaire doel. (…) De verwachting is gewettigd dat als die producten eenmaal op de markt zijn de bedrijven met langlopende proeven de positieve effecten op de levensverwachting zullen willen aantonen. Die proeven worden echter niet als vanzelfsprekend uitgevoerd.” Hij voegt daar aan toe dat patiënten zich geen zorgen hoeven maken.

Er gaan stemmen op de de goedkeuring van geneesmiddelen strenger zou moeten worden. Fabrikanten zouden moeten bewijzen dat ze beter zijn dan de producten die al op de markt zijn.
Winette van der Graaf van het Britse kankerinstituut, die zich met zeldzame kankers bezighoudt, stelt het op haar terrein erg moeilijk is om dat soort gegevens te verkrijgen. “Dat zou betekenen dat patiënten vrijwel verstoken zouden blijven van nieuwe behandelingen. Onderzoekers zouden moeten proberen vroege aanduidingen van falen moeten meten zodat de gezondheidsautoriteiten een weloverwogen beslissing kunnen nemen.”

Bron: the Guardian